มจร. ๖. มหากัณหชาดก : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗

๖. มหากัณหชาดก (๔๖๙) ว่าด้วยคราวที่สุนัขดำกินคน (พระราชาตรัสถามท้าวสักกะว่า) [๖๑] สุนัขของท่านทั้งดำทั้งดุ แยกเขี้ยวขาววาววาม ล่ามด้วยเชือก ๕ เส้น มันร้องทำไม {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๗ หน้า : ๓๘๓}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๑๒. ทวาทสกนิบาต]

๖. มหากัณหชาดก (๔๖๙)

(ท้าวสักกะตรัสว่า) [๖๒] พระเจ้าอุสินนระ สุนัขดำตัวนี้ไม่ต้องการเนื้อสัตว์ มันจะหลุดออกไปในคราวที่มันจะทำพวกมนุษย์ให้พินาศ (ท้าวสักกะได้ตรัสอีกว่า) [๖๓] เมื่อใดพวกสมณะศีรษะโล้นครองผ้าสังฆาฏิ อุ้มบาตร ทำไร่ทำนาเลี้ยงชีพ เมื่อนั้นสุนัขดำก็จะหลุดออกไปกินเนื้อสมณะโล้นนั้น [๖๔] เมื่อใดนักบวชหญิงมีศีรษะโล้นครองผ้าสังฆาฏิ ปฏิญาณตนว่า บำเพ็ญตบะ แต่ซ่องเสพกามคุณ เที่ยวไปในโลก เมื่อนั้นสุนัขดำก็จะหลุดออกไป(กินเนื้อนักบวชหญิงนั้น) [๖๕] เมื่อใดพวกชฎิลมีเครายาว มีขี้ฟันเขรอะ มีธุลีบนศีรษะเที่ยวทวงหนี้อยู่ เมื่อนั้นสุนัขดำก็จะหลุดออกไป(กินเนื้อชฎิลนั้น) [๖๖] เมื่อใดพราหมณ์ทั้งหลายเรียนพระเวท เรียนสาวิตติฉันท์ และเรียนยัญวิธีแล้วเที่ยวรับจ้างทำการบูชายัญ เมื่อนั้นสุนัขดำก็จะหลุดออกไป(กินเนื้อพราหมณ์เหล่านั้น) [๖๗] เมื่อใดพ่อและแม่ผู้แก่เฒ่าชราผ่านวัยหนุ่มสาวไปแล้ว บุตรธิดามีความสามารถพอแต่ไม่เลี้ยงดู เมื่อนั้นสุนัขดำก็จะหลุดออกไป(กินเนื้อบุตรธิดาเหล่านั้น) [๖๘] เมื่อใดพ่อและแม่ผู้แก่เฒ่าชราผ่านวัยหนุ่มสาวไปแล้ว บุตรธิดากล่าวหาว่า ท่านทั้งหลายเป็นคนพาล เมื่อนั้นสุนัขดำก็จะหลุดออกไป(กินเนื้อบุตรธิดาเหล่านั้น) [๖๙] เมื่อใดชายทั้งหลายในโลกเที่ยวประพฤติอสัทธรรม (คบชู้) กับภรรยาของอาจารย์ก็ดี ภรรยาของเพื่อนก็ดี ป้า น้าสาว อาสาวก็ดี เมื่อนั้นสุนัขดำก็จะหลุดออกไป(กินเนื้อชายเหล่านั้น) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๗ หน้า : ๓๘๔}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๑๒. ทวาทสกนิบาต]

๗. โกสิยชาดก (๔๗๐)

[๗๐] เมื่อใดพราหมณ์ทั้งหลายถือดาบและโล่หนัง เหน็บกริชทำการปล้น ฆ่าคนเดินทาง เมื่อนั้นสุนัขดำก็จะหลุดออกไป(กินเนื้อพราหมณ์เหล่านั้น) [๗๑] เมื่อใดชายทั้งหลายผู้ขัดสีฉวีวรรณ มีลำแขนล่ำสัน ไม่ปรากฏหลักฐาน ก่อเวรให้หญิงหม้าย ทำลายมิตรภาพ เมื่อนั้นสุนัขดำก็จะหลุดออกไป(กินเนื้อชายเหล่านั้น) [๗๒] เมื่อใดคนมีมายา ผิดกฎกติกา มีความคิดอย่างคนชั่วจักมีอยู่ในโลก เมื่อนั้นสุนัขดำก็จะหลุดออกไป(กินเนื้อคนมีมายานั้น) มหากัณหชาดกที่ ๖ จบ