พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๒ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๔
มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์

             [๑๕๙] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้:-
             สมัยหนึ่ง  พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ราวป่าด้านตะวันตกนอกพระนครเขตพระนคร
เวสาลี. ก็โดยสมัยนั้นแล สุนักขัตตลิจฉวีบุตร เป็นผู้หลีกไปแล้วจากธรรมวินัยนี้ไม่นาน
สุนักขัตตลิจฉวีบุตรนั้น ได้กล่าววาจาในบริษัท ณ เมืองเวสาลีอย่างนี้ว่า ธรรมอันยิ่งของมนุษย์
ที่เป็นญาณทัสสนะอันวิเศษพอแก่ความเป็นอริยะ  ของพระสมณโคดมไม่มี พระสมณโคดมทรง-
*แสดงธรรมที่ประมวลด้วยความตรึก ที่ไตร่ตรองด้วยการค้นคิด แจ่มแจ้งได้เอง แต่ธรรมที่พระองค์
ทรงแสดงเพื่อประโยชน์ใด ธรรมนั้นย่อมดิ่งไปเพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบแห่งบุคคลผู้ทำตาม.

             เนื้อความพระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๒ บรรทัดที่ ๒๒๙๙-๒๓๐๕ หน้าที่ ๙๕.
http://www.84000.org/tipitaka/read/v.php?B=12&A=2299&Z=2305&pagebreak=0
http://www.84000.org/tipitaka/read/byitem_s.php?book=12&item=159&items=1&mode=bracket
             อ่านโดยใช้เนื้อความเป็น เกณฑ์แบ่งข้อ :-
http://www.84000.org/tipitaka/read/byitem_s.php?book=12&item=159&items=1
             อ่านเทียบพระไตรปิฎกภาษาบาลี อักษรไทย :-
http://www.84000.org/tipitaka/pali/pali_item_s.php?book=12&item=159&items=1&mode=bracket
             อ่านเทียบพระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลีอักษรโรมัน :-
http://www.84000.org/tipitaka/read/roman_item_s.php?book=12&item=159&items=1&mode=bracket
             ศึกษาอรรถกถานี้ได้ที่ :-
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=12&i=159
             สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๒
http://www.84000.org/tipitaka/read/?index_12