พระไตรปิฏกเล่มที่ ๒๖ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๘ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ขุททกนิกาย วิมาน-เปตวัตถุ เถร-เถรีคาถา
หน้าที่ ๔๘๒-๔๘๓.

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๑๖. วีสตินิบาต]
                                                                 ๘. อังคุลิมาลเถรคาถา
	[๘๖๓] เมื่อก่อน ข้าพระองค์มีหมู่ทหาร
	          ถือดาบคอยคุ้มครองรักษาอยู่ในพระนคร
	          ซึ่งมีป้อมและซุ้มประตูอย่างแข็งแรง
	          ซึ่งแวดล้อมด้วยกำแพงเป็นวงกลม สูงลิ่ว อยู่อย่างหวาดระแวง
	[๘๖๔] บัดนี้ ข้าพระองค์มีนามว่าภัททิยะ เป็นโอรสของพระนางกาฬิโคธา
	          เป็นผู้เจริญ ไม่หวาดระแวง ละความหวาดกลัวภัยเสียได้
	          มาสู่ป่า เพ่งพินิจอยู่
	[๘๖๕] ดำรงมั่นอยู่ในกองศีล เจริญสติและปัญญาอยู่
	          ได้บรรลุความสิ้นสังโยชน์ทั้งหมดแล้ว โดยลำดับ
๘. อังคุลิมาลเถรคาถา
ภาษิตของพระองคุลิมาลเถระ
	(พระองคุลิมาลเถระ ครั้งยังเป็นคฤหัสถ์ ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคด้วยภาษิตว่า)
	[๘๖๖] ท่านสมณะ ท่านยังเดินอยู่ แต่กลับกล่าวว่า เราหยุดแล้ว
	          และกล่าวหาเราซึ่งหยุดแล้วว่า ไม่หยุด
	          ท่านสมณะ เราขอถามท่านถึงความข้อนี้ที่ว่า
	          ท่านหยุดแล้ว แต่เราซิ ไม่หยุด อย่างไรกัน
	(พระผู้มีพระภาคได้ตรัสตอบองคุลิมาลโจรนั้นด้วยพระคาถาว่า)
	[๘๖๗] องคุลิมาล เราได้ละทิ้งโทษทัณฑ์ในสัตว์ทั้งมวลอยู่ทุกเมื่อ
	          ส่วนท่านซิไม่สำรวมในสัตว์ทั้งหลาย
	          เพราะฉะนั้น เราจึงชื่อว่าหยุดแล้ว
	          ส่วนท่านชื่อว่ายังไม่หยุด
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๔๘๒}

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๑๖. วีสตินิบาต]
                                                                 ๘. อังคุลิมาลเถรคาถา
	(องคุลิมาลโจร กราบทูลว่า)
	[๘๖๘] เป็นเวลานานหนอที่พระองค์ซึ่งเป็นสมณะ
	          ที่ชาวโลกพร้อมทั้งเทวโลกบูชา ทรงแสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่
	          ได้เสด็จพระราชดำเนินมาสู่ป่าใหญ่เพื่ออนุเคราะห์ข้าพระองค์
	          ข้าพระองค์นั้น ได้สดับพระพุทธภาษิต
	          ซึ่งประกอบด้วยธรรมของพระองค์จะเลิกละบาปตั้งพัน
	(พระสังคีติกาจารย์ ได้รจนา ๒ ภาษิตเหล่านี้ว่า)
	[๘๖๙] ครั้นองคุลิมาลโจรกราบทูลแล้ว
	          ก็ได้โยนดาบและอาวุธทิ้งเหวซึ่งทั้งกว้างและลึก
	          ได้ถวายบังคมพระยุคลบาทพระสุคต
	          ได้ทูลขอบวชกับพระพุทธเจ้า ณ ที่นั้นนั่นเอง
	[๘๗๐] ทันใดนั้นเอง พระพุทธเจ้า ทรงมีพระกรุณา
	          ทรงแสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่ เป็นศาสดาของชาวโลก
	          พร้อมทั้งเทวโลก ได้ตรัสกับองคุลิมาลโจรนั้นว่า
	          จงเป็นภิกษุมาเถิด เพียงเท่านี้
	          องคุลิมาลโจรนั้น ก็ได้เป็นภิกษุ
	(พระองคุลิมาลเถระเกิดปีติโสมนัส จึงได้กล่าวภาษิตเหล่านี้ว่า)
	[๘๗๑] ผู้ใด ประมาทแล้วในกาลก่อน
	          ภายหลัง ไม่ประมาท
	          ผู้นั้นย่อมทำโลกนี้ให้สว่างไสว
	          ดุจดวงจันทร์พ้นจากเมฆ
	[๘๗๒] บาปกรรมที่ทำไว้ ผู้ใดปิดกั้นเสียได้ ด้วยกุศล
	          ผู้นั้น ย่อมทำโลกนี้ให้สว่างไสว
	          ดุจดวงจันทร์พ้นจากเมฆ
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๔๘๓}

เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับ มจร. เล่มที่ ๒๖ หน้าที่ ๔๘๒-๔๘๓.
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/read_page.php?book=26&page=482&pages=2&edition=mcu
ศึกษาพระสูตร (เนื้อความ) นี้แยกตามสารบัญ :-
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_read.php?B=26&A=13406
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_line.php?B=26&A=13406#p482
สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ 26 :-
https://84000.org/tipitaka/read/?index_26
https://84000.org/tipitaka/read/?index_mcu26
https://84000.org/tipitaka/english/?index_26