พระไตรปิฏกเล่มที่ ๑๑ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๓ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค
หน้าที่ ๓๖๒-๓๖๓.

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย ปาฎิกวรรค [๑๐. สังคีติสูตร]
                                                                 สังคีติหมวด ๑๐
	๙. บุคคลหนึ่งจำอากาสกสิณ (กสิณคือความว่าง)ได้ ...
	๑๐. บุคคลหนึ่งจำวิญญาณกสิณ (กสิณคือวิญญาณ)ได้ ทั้งเบื้องบน เบื้องต่ำ
เบื้องขวาง ไม่มีสอง ไม่มีประมาณ
๓
	[๓๔๗] อกุศลกรรมบถ๑- (ทางแห่งอกุศลกรรม) ๑๐
		๑. ปาณาติบาต (การฆ่าสัตว์)
		๒. อทินนาทาน (การลักทรัพย์)
		๓. กาเมสุมิจฉาจาร (การประพฤติผิดในกาม)
		๔. มุสาวาท (การพูดเท็จ)
		๕. ปิสุณาวาจา (การพูดส่อเสียด)
		๖. ผรุสวาจา (การพูดคำหยาบ)
		๗. สัมผัปปลาปะ (การพูดเพ้อเจ้อ)
		๘. อภิชฌา (ความเพ่งเล็งอยากได้ของของเขา)
		๙. พยาบาท (ความคิดร้าย)
		๑๐. มิจฉาทิฏฐิ (ความเห็นผิด)
๔
	กุศลกรรมบถ๒- (ทางแห่งกุศลกรรม) ๑๐
		๑. ปาณาติปาตา เวรมณี (เจตนางดเว้นจากการฆ่าสัตว์)
		๒. อทินนาทานา เวรมณี (เจตนางดเว้นจากการลักทรัพย์)
		๓. กาเมสุ มิจฉาจารา เวรมณี (เจตนางดเว้นจากการประพฤติผิดในกาม)
		๔. มุสาวาทา เวรมณี (เจตนางดเว้นจากการพูดเท็จ)
		๕. ปิสุณาย วาจาย เวรมณี (เจตนางดเว้นจากการพูดส่อเสียด)
		๖. ผรุสาย วาจาย เวรมณี (เจตนางดเว้นจากการพูดคำหยาบ)
		๗. สัมผัปปลาปา เวรมณี (เจตนางดเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ)
@เชิงอรรถ :
@๑ ดูเทียบ องฺ.ทสก. (แปล) ๒๔/๑๗๘/๓๓๐
@๒ ดูเทียบ องฺ.ทสก. (แปล) ๒๔/๑๗๘/๓๓๐-๓๓๑
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๑๑ หน้า : ๓๖๒}

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย ปาฎิกวรรค [๑๐. สังคีติสูตร]
                                                                 สังคีติหมวด ๑๐
		๘. อนภิชฌา (ความไม่เพ่งเล็งอยากได้ของของเขา)
		๙. อพยาบาท (ความไม่คิดร้าย)
		๑๐. สัมมาทิฏฐิ (ความเห็นชอบ)
๕
	[๓๔๘] อริยวาส๑- (ธรรมเป็นเครื่องอยู่ของพระอริยะ) ๑๐
	ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้
		๑. เป็นผู้ละองค์ ๕ ได้
		๒. เป็นผู้ประกอบด้วยองค์ ๖
		๓. เป็นผู้มีธรรมเป็นเครื่องรักษาอย่างเอก
		๔. เป็นผู้มีอปัสเสนธรรม (ธรรมเป็นดุจพนักพิง) ๔ ประการ
		๕. เป็นผู้มีปัจเจกสัจจะ๒- อันบรรเทาได้
		๖. เป็นผู้มีการแสวงหาอันสละได้ดี
		๗. เป็นผู้มีความดำริอันไม่ขุ่นมัว
		๘. เป็นผู้มีกายสังขารอันระงับได้
		๙. เป็นผู้มีจิตหลุดพ้นได้ดี
		๑๐. เป็นผู้มีปัญญาหลุดพ้นได้ดี
	ภิกษุเป็นผู้ละองค์ ๕ ได้ เป็นอย่างไร
	คือ ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้เป็นผู้ละกามฉันทะ(ความพอใจในกาม) ได้ เป็นผู้
ละพยาบาท (ความคิดร้าย) ได้ เป็นผู้ละถีนมิทธะ(ความหดหู่และเซื่องซึม)ได้ เป็นผู้
ละอุทธัจจกุกกุจจะ (ความฟุ้งซ่านและร้อนใจ) ได้ เป็นผู้ละวิจิกิจฉา(ความลังเลสงสัย) ได้
ภิกษุเป็นผู้ละองค์ ๕ ได้ เป็นอย่างนี้แล
@เชิงอรรถ :
@๑ ดูเทียบ องฺ.ทสก. (แปล) ๒๔/๒๐/๓๙-๔๒
@๒ ปัจเจกสัจจะ หมายถึงความเห็นส่วนตัวของแต่ละคนที่แตกต่างกันไปโดยยึดถือว่า “ความเห็นนี้เท่านั้นจริง
@ความเห็นนี้เท่านั้นจริง” (ที.ปา.อ. ๓๔๘/๒๕๑, องฺ.ทสก.อ. ๓/๒๐/๓๒๔)
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๑๑ หน้า : ๓๖๓}

เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับ มจร. เล่มที่ ๑๑ หน้าที่ ๓๖๒-๓๖๓.
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/read_page.php?book=11&page=362&pages=2&edition=mcu
ศึกษาพระสูตร (เนื้อความ) นี้แยกตามสารบัญ :-
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_read.php?B=11&A=10359
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_line.php?B=11&A=10359#p362
สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ 11 :-
https://84000.org/tipitaka/read/?index_11
https://84000.org/tipitaka/read/?index_mcu11
https://84000.org/tipitaka/english/?index_11