|
| บทนำ พระวินัยปิฎก พระสุตตันตปิฎก พระอภิธรรมปิฎก ค้นพระไตรปิฎก ชาดก หนังสือธรรมะ |
 |
| |
    
บทว่า สมุปพฺยุฬฺโห อโหสิ คือ ได้ประจัญหน้ากันแล้ว. บทว่า สงฺคาเมยฺยาม ได้แก่ ทำสงครามคือรบกัน. บทว่า อปสฺสึเสวฺว ได้แก่ พวกเทวดาพากันหนีไป. บทว่า อุตฺตราภิมุขา คือ บ่ายหน้าไปทางทิศอุดร. บทว่า อภิภยนฺเตว ได้แก่ รุกไล่ตามไป. บทว่า ภีรุตฺตาณคเตน ได้แก่ ไปหาที่พึ่งต่อต้านความกลัว คือห้ามความกลัว. บทว่า อกรณิยา ได้แก่ พวกอสูรทำการรบไม่ได้. ถามว่า ก็เพราะเหตุไร พวกเทวดาและอสูรจึงรบกัน. ตอบว่า เพราะพวกอสูรเคยอยู่ในภพดาวดึงส์มาก่อน ครั้นถึงเวลาดอก การรบของเทวดาและอสูรเหล่านั้น เป็นเหมือนกับเด็กเลี้ยงโคเอาท่อนไม้ทุบตีกันและกัน. ท้าวสักกเทวราชตั้งอารักขาไว้ในที่ ๕ แห่งเบื้องล่าง ส่วนในเบื้องบนทรงตั้งรูป เปรียบเหมือนพระ บทว่า ทกฺขิเณน มุขา ได้แก่ บ่ายหน้าไปทางทิศทักษิณ. บทว่า อปทํ พนฺธิตฺวา ได้แก่ ไม่ให้เหลือรอยเท้าไว้. บทว่า อทสฺสนํ คโต ความว่า แม้มารก็รู้จิตของภิกษุผู้เข้ารูปาวจรจตุตถฌานอันมีวัฏฏะเป็นบาท รู้จิตของภิกษุผู้เข้าสมาบัติอันมีวิปัสสนาเป็นบาทนั่นเอง มารย่อมไม่รู้จิตของภิกษุผู้เข้าอรูปาวจรสมาบัติอันมีวัฏฏะเป็นบาท หรือมีวิปัสสนาเป็นบาท ด้วย จบอรรถกถาเทวสูตรที่ ๘ ----------------------------------------------------- .. อรรถกถา อังคุตตรนิกาย นวกนิบาต ปัณณาสก์ มหาวรรคที่ ๔ ๘. เทวสูตร จบ. |