|
| บทนำ พระวินัยปิฎก พระสุตตันตปิฎก พระอภิธรรมปิฎก ค้นพระไตรปิฎก ชาดก หนังสือธรรมะ |
 |
| |
    
บทว่า ฉนฺโท นิทานํ ความว่า ฉันท์อันมีคายติฉันท์ (ขับร้อง) เป็นอาทิ เป็นต้นเหตุของคาถาทั้งหลาย. อธิบายว่า กวีเมื่อเริ่มคาถา อันตั้งขึ้นในเบื้องต้น ก็ย่อมเริ่มว่า ขอคาถาจงมีอยู่โดยฉันท์อันเราทำแล้วดังนี้. บทว่า วิยญูชนํ ได้แก่ การให้เกิดขึ้น. เพราะว่าอักขระย่อมยังบทให้เกิด บทก็ย่อมยังคาถาให้เกิด. คาถาย่อมส่องถึงเนื้อความ. บทว่า นามสนฺนิสฺสิตา ได้แก่ อาศัยการตั้งชื่อ เช่นมีคำว่าสมุทรเป็นต้น. อธิบายว่า คาถาเมื่อเริ่มก็ต้องอาศัยนาม (ชื่อ) อย่างใดอย่างหนึ่งมีสมุทร แผ่นดินเป็นต้นนั่นแหละแล้วจึงเริ่ม. บทว่า อาสโย แปลว่า เป็นที่อาศัย. อธิบายว่า เพราะคาถาทั้งหลายย่อมเป็นไปเพราะกวี ทั้งกวีนั้นก็เป็นที่อาศัยของคาถาทั้งหลาย ดังนี้. จบอรรถกถากวิสูตรที่ ๑๐ และจบชราวรรคที่ ๖ ----------------------------------------------------- รวมพระสูตรในชราวรรคที่ ๖ ๑. ชราสูตร ๒. อชรสาสูตร ๓. มิตตสูตร ๔. วัตถุสูตร ๕. ปฐมชนสูตร ๖. ทุติยชนสูตร ๗. ตติยชนสูตร ๘. อุปปถสูตร ๙. ทุติยสูตร ๑๐. กวิสูตร .. อรรถกถา สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เทวตาสังยุต ชราวรรคที่ ๖ กวิสูตรที่ ๑๐ จบ. |